Chłopiec malowany

Dwóch żołnierzy puka do drzwi mieszkania matki, która czekając z nadzieją na powrót syna i wypierając najgorsze myśli, z miłością prasuje mu koszule. Wojskowi próbują zakomunikować jej tragiczną wiadomość o śmierci syna. To ich misja. Ostatnie zadanie i przysługa wobec zmarłego kolegi. To także ściśle określone procedury i rozkaz, który należy wykonać. W wojsku nic nie dzieje się przypadkowo. Przewidując, co mają do przekazania, matka nie chce ich wpuścić, ci jednak wchodzą siłą. Kobieta za wszelką cenę stara się przeciągnąć moment, w którym usłyszy to, czego nie chce, karmi żołnierzy rosołem i puszcza wiązankę pieśni wojskowych. W końcu, bojąc się konfrontacji z prawdą, strzela… Rzeczywistość miesza się z wizjami. Dramat zapętla się coraz bardziej. Matka rozmawia z duchem syna, żołnierze przenoszą się na afgańską pustynię. Nic nie jest takie jakie miało być. Rozkaz nie został wykonany, a syn-bohater, którego opłakuje matka, nie zginął bohatersko ale całkiem przypadkowo i głupio. Poza tym odsłaniają się kolejne mroczne sekrety jego wzorowej służby dla Ojczyzny.

Sztuka Piotra Rowickiego „Chłopiec malowany” w bezkompromisowy sposób podejmuje temat udziału w misjach wojennych polskich żołnierzy na Bliskim Wschodzie. Poprzez portrety dwóch żołnierzy dramat przygląda się społeczno-psychologicznym konsekwencjom takich doświadczeń. W postaci matki – opiekunki  żołnierzy: dziadka, ojca, syna mamy ukazany świat poddany patriarchalno- patriotycznym normom i wzorcom postępowania, wobec których jesteśmy jako społeczeństwo bezbronni. Nie ma ucieczki przed presją systemu, ani możliwości stworzenia sobie innej alternatywnej rzeczywistości. Każdy z nas tkwi w pewnym myślowym systemie, konglomeracie: polskim, narodowym, patriotycznym, ojczyźnianym, katolickim, patriarchalnym i jak twierdzi autor tekstu z tej polskiej rzeczywistości nie ma ucieczki. Dramat jest też okazją do pokazania wszystkich wynaturzeń, jakie czynią konflikty zbrojne w żołnierzach, ich rodzinach i w całym społeczeństwie.