Widok z mojego balkonu

Psychologiczne studium rodziny – ojca, matki i siostry – która oczekuje na powrót z więzienia, skazanego za pedofilię syna i brata. Czekali na niego siedem lat, teraz odliczają skrupulatnie dni i starają się być gotowi na chwilę, kiedy pojawi się w progu. Nie ma w nich radości, a jeśli nawet jest, to gdzieś głęboko skryta pod lękiem, jaki odczuwają na myśl o spotkaniu, o życiu, które nastąpi potem. Te siedem lat odcisnęło na każdym z nich niezatarte piętno, odizolowało ich od innych ludzi i od siebie, było źródłem głębokiej traumy, którą próbują teraz bezskutecznie zatrzeć przygotowując, absurdalny w swej drobiazgowości, scenariusz powrotu syna do domu.

Nieszczęście, jakie spotkało rodzinę, staje się obiektem zainteresowania, wręcz fascynacji, ze strony otaczającej ją społeczności. Jej przedstawicielką jest sąsiadka, przyjaciółka siostry skazanego, która ze swojego balkonu obserwuje, wręcz podgląda rozgrywający się rodzinny dramat, czerpiąc z tego jakąś perwersyjną przyjemność. Dlaczego zło przyciąga? Dlaczego ludzie odczuwają potrzebę pławienia się w nieszczęściu innych, skąd ta skłonność do przyglądania się katastrofom z bezpiecznej odległości?  – zdaje się pytać autorka sztuki, która znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2018 roku.